امید است و لاغیر . . .

گاهی ، نه لزوما بخاطر اتفاقی در بیرون !

نه بخاطر اینکه سفر خوبی رفته ای . . .

نه بخاطر اینکه در وضع مادی ات تغییری رخ داده . . .

نه بخاطر دیدن دوست قدیمی ای . . .

و نه حتی بخاطر حال خوب جسمی . . .

و نه بخاطر عوض شدن فصل ها . . .

گاهی ؛ همین جوری ، یکباره ، بقول امروزی ها : یهویی !

انگار " دلِ " آدمی خودش ، خودش را بازسازی می کند ...

" امید " انگار می روید از جوانه های ته نشین شده ی دل آدمی !

شوق های خوبی ایجاد می شود در آدم !

من اغلب ؛ از این شوق های یکباره ، نهایت بهره را می برم برای اینکه هدر نشوند ، هر چند بی دلیل روییده اند در جان آدمی !

در این اوقات است که کارهای زیادی عقب مانده ام ، بی ارادگی هام و نکرده هام را با سرعت و پیش از تمام شدن آن جوانه های امید ، به ثمر می رسانم . 

بی اندازه معتقدم آچه امروز در کشور ما نایاب است : امید است و لاغیر !

امیدهای ناخودآگاه روییده را ( اگر گاه و بیگاه دارید در دلتان ) قدر بدانید . . .