زندگی در خیال

" خیال "  حد و مرز  ، مالکیت ، زمان ، ترتیب و آداب و استحقاق ندارد . توانمندی و قدرتی

نمی خواهد ! وابستگی و حزب و خانواده و دوستان متنفذ و نیرویی هم نیاز ندارد . 

حد و مرز ندارد که : می توان همه چیز را تخیل کرد ، خود را در همه جا فرض کرد ، همه چیز را از آنِ خود دانست و به خیلی جاها سفر کرد . 

در خیال ، مالِ کسی نیست چیزی ! همه چیز مال شماست . . . 

هر زمانی می توانیم خیال کنیم که در هر زمانی کجا باشیم یا چگونه باشیم .

و خیال ، همچون عبادت و نیایش نیست که برای اش لازم باشد آداب خاصی رعایت کرد . 

به قدرت و توان و امکاناتی که در عالَمِ واقع برای انجامِ کارها نیاز است ، در خیال هیچ نیازی نیست . 

زندگی در خیال ، ای بسا ، لزوما" هم با حسرت همراه نباشد . 

گیریم اصلا که حسرت آلود باشد ، مگر بشر در تمام عمر با " ای کاش " های اش نزیسته ؟ 

حالا ، دو تا ای کاش هم در میانه ی تخیل بسراید ، کسی را کاری می شود ؟ 

همه ی اینها را گفتم که برسم به این : ای کاش چیزهایی ، جاهایی ، کسانی ، حالاتی ، زمان هایی و امکاناتی را تخیل کنیم که می ارزد! 

بنظر من ، تخیل ، " سَفَرِ بی حد ومرزِ جان " است . . . 

به همه جا ، به همه چیز ، درهر وضعیتی که طالب اش باشیم . . . 

هر سفری رنج دارد ، خستگی دارد ، پس :

چیزی را تخیل کنیم که می ارزد جانمان را بخاطرش مسافر کنیم . 

گویی ، در خیال هم باید قدری کشید افسارِ دل و روح را . . . 

نمی دانم !